Eerder heb ik het ook al gezegd. Ik ben de laatste tijd moe, ontzettend moe, uitgeput moe. Al weken eigenlijk. In die tijd heb ik eigenlijk nauwelijks naar mijn lichaam geluisterd en van alles gedaan ook al was ik eigenlijk te moe. Ik denk dat ik me gewoon niet wilde laten tegenhouden door mijn vermoeidheid. Ik wilde geen afspraken afzeggen, sport laten schieten, niet gaan werken, dankzij mijn vermoeidheid. Ik wilde gewoon doen!
Maar gisteren merkte ik dat het toch echt allemaal teveel voor me is geworden. Midden in de winkel (tijdens mijn werk dus), barstte ik in tranen uit… jee wat voelde ik me kwetsbaar en zwak. Ik wilde niet dat iemand me zo zag maar daar kon ik dus niet omheen. Mijn leidinggevende had me al gezien en nam me gelukkig snel mee naar achteren. Daar kon ik even bij komen terwijl hij heel lief aanbood of hij wat water voor me moest halen of vervanging voor de laatste uurtjes van de dag voor me moest regelen. Dat hoefde niet. Ik heb de avond gewoon afgemaakt, zij het op een rustiger tempo dan normaal. En vandaag heb ik me ziek gemeld. Ik vind dat zo moeilijk om te doen! Ik voel me altijd toch verantwoordelijk en als ik dan weet dat mijn collega’s mogelijke moeten overwerken omdat ik niet kom… tja… dat vind ik lastig. Maar ik heb vannacht, vanochtend én vanmiddag wel heerlijk kunnen slapen en toen ik wakker werd had mijn leidinggevende ook nog geregeld dat ik morgen maar 4 uurtjes hoef te werken in plaats van de eigenlijke 11. Super lief!
Morgen krijg ik als het goed is de uitslag van het bloedonderzoek, dus dan weet ik meer.
Maar genoeg over vermoeidheid, er gebeuren ook nog genoeg mooie dingen! Zo lag ik vanmiddag even te dutten in de wei bij onze mini-pony’s. Terwijl Angel en Kaylee aan het grazen waren kwamen ze steeds dichter bij en uiteindelijk zaten ze zachtjes aan mijn tenen te knabbelen en hun neusjes in mijn gezicht te duwen. Zo lief!
Fairytales of my life 