Het was donker, inktzwarte duisternis had zich rondom hem verzameld. Hij had geen idee waar hij was, of waar hij heen moest. Hij wist alleen dat hij hier weg moest. Een onheilspellend gevoel leek zich te verstoppen in het zwart om hem heen. Hij voelde zich angstig. Twijfelend begon hij te lopen, eerst langzaam en voorzichtig. Daarna steeds sneller tot hij rende zo hard hij kon. Het gevoel ergens voor te moeten vluchten nam bezit van hem. Hij werd steeds banger en het rennen putte hem uit. Toen hij het gevoel had dat hij niet meer verder kon, verzamelde hij al zijn energie en riep om hulp, zo hard hij kon. Zijn schreeuw echode na in de duisternis, verder heerste er doodse stilte. Geen geluid beantwoorde zijn schreeuw. Er was niemand. Niemand kwam hem helpen… Hij stond er alleen voor…
Fragment uit ‘Gevangen in Gedachten’.
Fairytales of my life 
Mooi zeg! Wel een beetje beangstigend…
Thank you! Haha tja… het is ook een nachtmerrie. 🙂
Ik ben eerlijk gezegd heel erg nieuwsgierig naar het hele verhaal 🙂 Dit smaakt naar meer!
Aw dankjewel!! 😀 (Dit motiveert mij ook weer om door te blijven gaan. 🙂 )