Efteling – Droomvlucht

Aan het einde van het jaar nog even een mooi muziekje van de Efteling!
Fijne jaarwisseling allemaal!

Meet Mr. Murphy

Eindelijk! Een blog over mijn lieve katjes Murphy en Marie.
Deze post zal vooral gaan over Murphy omdat hij zo leuk is om te fotografen.
Hij is echt te grappig en jullie zullen zo wel zien waarom!

Marie is trouwens ook super leuk en lief en schattig dus ik zal jullie meteen maar trakteren op een foto van Marie toch ze nog klein(er) was.

 

En nu naar het echte werk: Murphy!
Als Murphy ergens heel goed in is, dan is het slapen. Hij is een hele goede sleeping beauty. Vanavond betrapte ik hem nog in bed, onder de dekens… Echt, als het aan hem ligt zou hij altijd slapen volgens mij… xD


Scherpe tandjes!!

Snoezig!

Lui!

Kijk die teentjes toch eens!!

Hij was wakker hier… en liet het allemaal toe. ^^

Murphy en zijn minion!

Super charmant…

En nu, als katten selfies konden maken:

En als afsluiter een foto van Murphy vlak na het wakker worden… (Just out of bed look?!)

Advertentie

Insanity

bron: http://inmovement.nl/wp-content/uploads/Insanity-Workout.jpg

Vanaf september ben ik dus bezig met Insanity. Een zeer intensief sportprogramma waar ik hier verder niet te veel over uit zal wijden. Ik vind het wel super leuk om te doen, alleen heb ik niet de tijd om het iedere dag te doen. Maar dat maakt mij niet uit, het gaat mij erom dat ik lekker kan sporten en aan mijn gezondheid werk hiermee.

Maar… nu heb ik dus een enkelblessure én een rugblessure… super balen. Ik had er al langer last van maar hoopte steeds dat het wel over zou gaan. Niet dus. Woensdag toch maar naar de fysio geweest en ik moet het nu rustig aan doen met sporten. Voorlopig neem ik met Insanity een pauze, zodat ik mijn energie in het paardrijden kan steken.
Ik baal er wel echt super veel van. Niet alleen omdat ik nu niet meer zoveel kan sporten als ik zou willen maar ook omdat het gewoon (vooral mijn rug) veel zeer doet. Gelukkig heb ik wel oefeningen van de fysio gekregen om mijn rug- en enkelspieren sterker te maken.
Hopelijk zal het me niet te moeilijk vallen om mijn ritme weer op te pakken als ik weer voluit kan en mag gaan…

Wat heb ik hier van geleerd? Niet wachten als je merkt dat je ergens last van krijgt… vooral niet als het je rug betreft… meteen naar de dokter/fysio gaan.

Gevangen in Gedachen – Fragment

De avond trok als in een waas aan hem voorbij. Er waren slechts een paar dingen over in zijn wereld. De muziek, de alcohol en Emma. Het besef dat hij veel te ver ging zakte steeds verder naar de achtergrond. De alcohol verdoofde alles wat hem al die tijd gemaakt had tot wie hij was. De alcohol bevrijdde hem. Het werd later en later en nog steeds danste hij met Emma. Zo nu en dan namen ze even pauze om op adem te komen en het alcoholpercentage in hun bloed nog verder omhoog te helpen. Het werd steeds rustiger in de club. Steeds meer mensen besloten naar huis te gaan. Emma en Rens volgden hun voorbeeld maar ze gingen niet naar huis. Samen verlieten ze de club en stapten op hun fiets. Slingerend fietsten ze samen door de stad. Ze moesten allebei moeite doen om op hun fiets te blijven zitten en er niet af te vallen. Ze hadden geen idee waar ze naar op weg waren, ze fietsten maar een beetje rond omdat ze allebei nog niet zonder elkaar naar huis wilden gaan. Toen ze langs een parkje kwamen, stond Emma plotseling stil. Rens slingerde nog even verder tot hij merkte dat Emma niet meer met hem mee fietste. Hij stopte en viel bijna van zijn fiets toen hij achterom keek naar waar Emma was gebleven

Boyzone @ Metro Radio Arena Newcastle

Zoals jullie weten ben ik afgelopen weekend naar Newcastle gegaan zodat ik naar het concert van mijn favo band Boyzone kon.
Hier een verslagje van mijn reis:

Vrijdag 13 – 12 – 2013
Om 10:10 uur namen mijn moeder en ik de bus naar het lokale treinstation. Even later sleepten we onze grote koffers (gelukkig op wieltjes) de trein uit, het perron in Nijmegen op. Aangezien we toch even moesten wachten op onze volgende trein haalden we een lekker warm drankje bij Starbucks. Ik had een heerlijke warme chocolade-melk met slagroom en karamel. Met een warme beker in onze hand liepen we naar de volgende trein. NS treinen zijn niet heel handig als je met een zware koffer een trap op/af moet… Maar goed uiteindelijk zaten we dan, koffers naast ons, Starbucks beker voor ons. Zo konden we de tijd wel even doorkomen tot Amsterdam!

 

In Amsterdam aangekomen stapte we over op de trein naar Beverwijk. Helaas was het toch echt vrijdag de 13e en dat moesten we toch even merken. De trein waar we in zaten bleef na een paar stations al stil staan… hij ging gewoon niet verder! De motor ging uit, de lampen gingen uit… Ik begon me toch zorgen te maken of we onze volgende aansluiting wel zouden halen en of we wel op tijd in de haven zouden komen om onze boot te halen… maar na een half uurtje ging de trein weer verder. Maar niet voor lang… bij het volgende station werd omgeroepen dat we over moesten stappen op een andere trein. Een trein die kort daarna zou vertrekken en aan de andere kant van het station stond… Niet ideaal dus. Dus wij rennen met onze koffers. Ik struikelde nog ergens over en ging bijna op mijn gezicht, maar ik herstelde mezelf en haalde de trein zonder kleerscheuren.
Uiteindelijk waren we toch nog op tijd voor onze volgende aansluiting en na een korte wandeling waren we ook nog ruim op tijd om in te checken voor onze boot!

Aangekomen op de boot werd ons allerlei kortingscoupons voor make-up aangeboden die je aan boord kon kopen, ook kregen we nog chocolaatjes en konden we nog drank proeven. Dat laatste hebben we maar niet gedaan. Aangekomen in onze hut zagen we pas echt hoe klein zo’n hut eigenlijk is.. twee eenpersoonsbedden met een minitafeltje ertussen. Een klein kaptafeltje, een kapstok en een inie-mini badkamer. Op het kaptafeltje lagen een aantal brochures. Op één ervan stond dat het mogelijk was je hut te up-graden. Wij waren natuurlijk wel benieuwd naar die luxere hutten en wat dat dan wel niet zou kosten. Dus wij naar de gastenservice om het te vragen. Bleek het helemaal niet duur te zijn! Dus zonder ook maar een moment te twijfelen trokken we onze portemonnee en kochten we de upgrade. Snel haalden we onze koffers uit de hut en begaven ons vier verdiepingen hoger naar onze nieuwe hut. Daar werden we door een steward opgewacht die ons voorging naar onze hut. Onze Commodore De Luxe hut begaf zich in een privé gedeelte van het schip waar alleen mensen konden komen als ze een sleutel-kaart hadden voor de luxe hutten.
Toen we binnen kwamen in onze hut dachten we eerst dat er een vergissing was gemaakt. Het was zo mooi en groot! We hadden zelfs een eigen zithoek, een grote badkamer met allerlei leuke extraatjes (shampoo, zeepjes, conditioner, badmuts, vanity-set (oftewel make-up watjes, wattenstaafjes en een nagelvijl) en een klein naaisetje waarmee je je kleding zou kunnen repareren als dat nodig was), een tv, radio en twee grote ramen. Het uitzicht was echt adembenemend. We zaten vooraan op de boot! Net iets links van de punt van het schip en recht onder de brug van waar de kapitein ons naar onze bestemming zou brengen. Hoe gaaf is dat?! Daarnaast hadden we ook nog een minibar in onze hut waarvan de inhoud al bij de prijs was inbegrepen.
En daar hield het nog niet op! We hadden ook nog toegang tot een leuke lounge waar we onbeperkt koffie, thee, wijn, fris en hapjes konden nuttigen!
Nadat we heerlijk gegeten hadden in een van de restaurants van de boot en we de boot eens goed verkend hadden, gingen we al vroeg naar bed. Het reizen had ons echt uitgeput.

 

Zaterdag 14 – 12 – 2013
Na een uitgebreid ontbijt was het tijd om onze spullen weer in te pakken en de boot te verlaten. Helaas moesten we nog super lang wachten voor we door de douane en paspoortcontrole waren maar toen konden we eindelijk echt voet op Engelse bodem zetten! Na een korte busreis stonden we voor het centraal station van Newcastle. Ons hotel bevond zich daar recht tegenover! Het was een mooi victoriaans gebouw. We hadden een oude, maar mooie kamer met een houten vloer waardoor je iedere stap die je zette kon horen…
Na een middagje shoppen in Newcastle gingen we op zoek naar de Arena waar het concert zou zijn zodat ik die ’s avonds makkelijker kon vinden. Gelukkig was het niet ver weg!
Na het avondeten was het dan eindelijk zo ver: ik ging op weg naar het concert waar ik zolang over gedroomd had! Aangekomen bij de Metro Radio Arena gaf ik meteen een boel geld uit aan een hele grote berg souvenirs. Ik had er zolang voor gespaard, ik wilde alles eruit halen wat erin zat! Dus met drie tassen vol shirts, sjaals, foto’s etc., een beker cola en een bakje met verse mini-donuts, begaf ik me naar de zaal.
Toen ik uiteindelijk op mijn plaats zat was ik zo blij! Ik zat op de achtste rij vanaf het podium en ik kon alles zo goed zien! Na een leuk voorprogramma moesten we nog even wachten  maar daar waren ze dan eindelijk: De boyz! Het concert was geweldig! Ze speelde ene combi van hun oude hits en hun nieuwere nummers. Het was zo leuk om de mannen eindelijk in het echt te kunnen zien en te kunnen zien hoeveel plezier ze samen op het podium hebben. Het zijn echt geweldige entertainers.
Een emotioneel en mooi gedeelte was het stuk toen ze aan een tafeltje op het podium gingen zitten om te drinken op hun overleden bandlid Stephen Gately. Het geschreeuw, gegil en gejuich in het publiek maakte wel duidelijk dat Stephen nooit vergeten zal worden.

Het concert was voorbij voor ik het wist maar dat was nog niet het einde van mijn Boyzone-avontuur. Later die avond ging ik nog naar de afterparty waar Shane Lynch een dj-set zou spelen en er een meet en greet zou zijn. Het was heel… bijzonder om me te mengen in het uitgaansleven in Newcastle. En nog best gevaarlijk ook…! Ik heb het zelf niet gezien maar mijn moeder was getuige van een vechtpartij in de club waar de afterparty was. Ik heb wel nog een uitsmijter zien lopen waarvan de mouw van zijn witte blouse onder het bloed zat!
Maar, het was wel heel gaaf om Shane van zo dichtbij te kunnen zien! Ook heb ik nog een Engels meisje ontmoet dat ik ken via Deviantart en een andere Nederlandse fan. Op een gegeven moment werd ik toch wel erg moe en was ik het allemaal een beetje beu. Gelukkig was de dj-set kort daarna afgelopen (na dik een uur…) en was het tijd voor de meet en greet!
Het was zó gaaf om Shane Lynch even te kunnen ontmoeten! Hij heeft een mooie foto die ik bij het concert gekocht had voor mij gesigneerd, de tatoeage op mijn arm uitgebreid bekeken (hij is dol op tattoos en die van mij is een songtekst van Boyzone) en ik mocht zelfs een foto met hem maken!

Op onze weg terug naar het hotel hebben we onze ogen uitgekeken. Laten we zeggen dat het programma Geordie Shore niet overdreven is! De jongens hebben allemaal model bodybuilder en de meisjes hebben rokjes aan die zo kort zijn dat hun billen eronderuit komen… Vanuit ons hotel konden we de taxiplaats zien bij het station en de rij die daar voor stond was echt super super lang! En geen van de mensen droeg een jas terwijl het toch heel koud was buiten!
Het was een lange dag geweest dus rond een uur of 3 ging ik toch maar slapen.

 

Zondag 15 – 12- 2013
Onze laatste dag in Newcastle brak alweer aan. Na een heerlijk ontbijtje gingen we nog even terug naar onze kamer om onze spullen in te pakken en om nog even te slapen. Om twaalf uur moesten we uitchecken. Gelukkig konden we onze bagage daar achterlaten zodat we zonder onze (inmiddels nog zwaardere) koffers nog even de stad in konden. Na een paar uurtjes winkeltjes kijken, haalden we onze spullen op uit het hotel en namen we de bus naar de haven. Bij het inchecken hebben we meteen onze hut maar weer ge’upgrade. Helaas was deze boot iets minder luxe, dus geen lounge, maar we hadden wel champagne in onze hut en het eten aan boord was echt nóg beter en uitgebreider dan het eten dat we aan boord van de andere boot hadden.

Aan boord heb ik natuurlijk nog even gebruik gemaakt van het feit dat je er tax-free kunt shoppen. Dus kocht ik een lekker geurtje voor mijn vriend en een lekker geurtje (Chanel <3) voor mezelf.
Die nacht hadden we een super onrustige zee… we zaten op de 8ste verdieping (de eerste drie zijn onder water, dus eigenlijk zou het ongeveer de vijfde verdieping zijn) en de golven kwamen tegen onze ramen aan! We konden echt voelen hoe de boot uit het water omhoog getild werd en daarna met een knal weer terug op het water kwam! Die nacht hadden we dus niet echt kunnen slapen… midden in de nacht waren mijn moeder en ik allebei wakker en genoten we nog wat van de chocolaatjes die we in Engeland gekocht hadden terwijl we Sesamstraat keken… Ja echt… om vijf uur in de ochtend.

16 – 12 – 2013
Gelukkig hadden we reispilletjes genomen dus konden we zonder misselijkheid genieten van een uitgebreid ontbijt. Uitgeput verlieten we later de ochtend de boot, gingen door de paspoort controle en werden buiten opgewacht door mijn vader die ons kwam ophalen. Ik was zo blij dat ik niet terug hoefde met de trein! Ik was echt zo moe… Dus toen ik twee uur later thuis kwam, dumpte ik mijn koffer in gang, nam ik een snelle douche en kroop mijn bedje in. Rond vijf uur kwam mijn vriendje thuis om mij wakker te maken met een prachtige bos bloemen! En hij had ook nog het hele huis opgeruimd en schoongemaakt terwijl ik weg was! Hoe fijn is het om zo thuis te komen!

Ik kan terug kijken op een geweldige vakantie!

Randomn dingen die je vast nog niet wist van mij

Zoals de titel zegt.

1. Ik ben dol op mijn twee katten.
Murphy, een lieve, oude, soms nogal knorrige kater die mijn vriend en ik uit het asiel hebben gehaald. En Marie. Geadopteerd omdat ze verstoten was door haar moeder. Een super lief en heerlijk actieve kitten. Haar naam is afgeleid van de Disney film The Aristocats.
2. Ik houd van thee! Gewone thee, vruchtenthee… behalve sinaasappel… Smaakjes die ik écht niet lust zijn sinaasappel, zoethout en pepermunt. Echt pepermunt thee… zo raar, net alsof je vloeibare kauwgum zit te drinken…
3. Disneyfilms zijn ge-wel-dig! Jeej!
4. Sinds dat ik aan INSANITY ben begonnen ben ik zeker 5 cm smaller geworden rond mijn taille. Is al dat harde werk toch nog ergens goed voor geweest.
5. Vroeger (pubertijd zeg maar) was ik Metalhead. Metallica, Iron Maiden etc…
6. Als ik niet toegelaten zou zijn tot de opleiding Toegepaste Psychologie, dan was ik Engels gaan studeren.
7. Toen ik geslaagd was voor mijn Havo diploma hing er geen Nederlandse maar een Engelse vlag uit. Dit omdat ik gewoon echt gek ben op Engeland! (En Ierland).
8. Iedere ochtend speel ik met de kitten en knuffel ik met de oude kater voor ik het huis uit ga.
9. Wist je dat ik een Kigurumi heb? Ook wel bekend als een onesie. Een hele hippe… hij ziet eruit als een eenhoorn! Inclusief staart, manen, oren, hoorn en vleugeltjes.
10. Ik heb een hekel aan de winter en dan vooral aan sneeuw maar ik ben wel dol op kerst.

Boyzone

Nog vier dagen en dan is het zo ver: BOYZONE!!! ❤

Bloggen

Eigenlijk wilde ik heel graag een blog schrijven dat ergens over zou gaan… of op zijn minst leuk zou zijn om te lezen… gisteren barstte ik zowat uit elkaar van de inspiratie. Vandaag is mijn inspiratie totaal verdwenen… ik ben ook nog op zoek naar mijn ‘blog-ritme-ofzoiets’. Iemand tips waar ik die kan vinden?
Maar goed, om toch maar wat te zeggen te hebben. Mijn tiny-pleasure van vandaag: Efteling muziek luisteren met mijn Pardoesknuffel en chocolade-melk drinken die mijn vriend voor mij gemaakt heeft. Prima!

Oeh en komende vrijdag ga ik naar Newcastle! Zin an! Op een minicruise schip naar Engeland varen is zo slecht nog niet. Lekker dineren, shoppen, clubs bezoeken en naar de bioscoop… op een boot! Nice! En daarna kerstshoppen in Newcastle, slapen in een of ander fancy hotel en natuurlijk: naar het concert van Boyzone! Jeeeeeej!! Volgens mij wordt mijn vriend echt gek van me… het enige wat ik nog kan uitbrengen is ‘Boyzone Boyzone Boyzone… Ik ga naar Boyzone!’ Arme jongen…

En jeej, de voorstelling War Horse komt naar Nederland! Leuk leuk! Als paardenliefhebber wil ik die natuurlijk heel graag zien! Maar eerst de film maar eens kijken! Dat ga ik nu meteen maar eens doen. 🙂

 

Tango – Pignon delgado

Prachtige, dansende paarden (en hun ruiters natuurlijk).

Een goed voornemen

Misschien een beetje vroeg. Ach nee, het is nooit te vroeg voor goede voornemens.
Maar ik heb dus een goed voornemen. Waarschijnlijk heb ik er wel meer maar deze springt er voor mij even uit nu.

Mijn goede voornemen vanaf nu is om geen aandacht, tijd en moeite meer te steken in mensen het niet waard zijn. Zo. Dat is eruit.Het klinkt misschien een beetje cliché, maar ik denk dat het toch iets is wat je eerst aan den lijve moet ondervinden, wil je weten waar je het over hebt.
Zo heb ik dus twee vriendinnen, nou vriendinnen… kennissen is misschien beter. Het zijn van die typetjes die beste vriendinnetjes met elkaar zijn en daar eigenlijk genoeg aan hebben. Toch hebben ze nog wat andere mensen om zich heen verzameld die allemaal graag met ze omgaan. Ook ik ging graag met ze om, al heb ik ook vaak het gevoel gehad alsof ik er niet helemaal bij hoorde omdat ze toch andere interesses hebben dan ik en vaak praten over dingen die ik niet ken. (animé en dat soort stuff).
Nu kan ik daar prima mee leven, vaak zat is het ook wel heel gezellig. Maar nu dit:
Ik ben een beetje een organisatorisch typetje. Ik vind het leuk om leuke uitjes te bedenken en op te zetten. Een beetje een regelnicht ben ik ook wel.
Nu is het helaas zo dat de moeite die ik erin stop, ik niet van ze terug krijg. Ik organiseer bijvoorbeeld iets en als ik het er met ze over heb zijn ze op het eerste gezicht heel enthousiast. Dus wordt ik nog enthousiaster voor het organiseren van mijn plannetje. Leuk leuk leuk. Maaaarrrrrrr. Als ik dan bezig ben met organiseren en ik stuur ze een mail/appje/ik spreek ze even aan/etc. dan krijg ik vaak géén reactie meer en moet ik ze echt achter de vodden aan zitten om van ze te horen hoe en wat. Dit is niet erg als het één keer gebeurt maar als het vrij regelmatig gebeurd wordt het toch wel ergerlijk.
Zo zou ik vandaag een etentje organiseren, ging niet door want vriendin X had geen geld, prima. Dan maar bij iemand thuis wat drinken of zo. Ook goed. Het ging er ten slotte om een soort afscheidsbijeenkomst te houden omdat vriendin X in het buitenland gaat studeren. Als X dan de avond voor de afgesproken datum laat weten dat ze later komt omdat ze eerst nog naar de bios wil, is voor mij echter de maat vol. Ik ben er klaar mee. Dus dat heb ik ze ook haarfijn uitgelegd. Helaas heb ik ook dáár weer geen reactie op gekregen… maar ja wat kun je ook verwachten…
Maar gevolg is echter wel dat ik me rot voel omdat ik dit tegen ze heb moeten zeggen… en ik wil niet graag de boeman zijn.

Dus… wat leren we hiervan?