Verdeeld

Zoals jullie misschien gemerkt hebben, plaats ik eens in de twee weken een fragment uit het verhaal dat ik in Novemver tijdens Nanowrimo heb geschreven. De eerste versie van het verhaal is af. Momenteel ben ik bezig met herlezen en herschrijven.
In de weken dat ik geen fragmenten plaats, wil ik andere dingen uit mijn schrijfproces met jullie delen; quotes, muziek, inspiratiebronnen. En als jullie vragen hebben over het verhaal of hoe het schrijfproces er voor mij uit ziet, stel ze gerust!

Advertentie

Verdeeld – Quote

Adams blijft net zolang tegen ons schreeuwen tot we aangekleed en wel naast ons bed staan. – Naomi Mulder ‘Verdeeld’

Some inspirational music

Als ik aan het schrijven ben heb ik altijd muziek aan staan.
Dit nummer heeft mij door een heel aantal heftige scenes heen geholpen met zijn rauwe, snelle sound. Sommige zullen het misschien herkennen als de muziek uit de trein-scene van Divergent.

Verdeeld – Fragment

Vandaag is het weer tijd voor een fragment uit mijn nieuwste verhaal.

‘Zo, zoals jullie hebben gehoord ben ik Jarod Adams, maar jullie zullen mij Luitenant Adams noemen. Want vanaf vandaag maken jullie deel uit van mijn peloton. De komende weken zullen in het teken staan van jullie training en in die tijd slapen jullie nog apart van de rest van het peloton zodat zij geen last hebben van jullie eh… laten we het onkunde noemen.’
Nou lekker complimenteus is die man. Natuurlijk zijn we nog onkundig, wij komen niet uit het leger. Of althans, ik niet, over de rest kan ik nog niet veel zeggen want die ken ik nog niet.
‘Morgenochtend beginnen we om 08:00 met de training.’
Hij spreekt de tijd ook echt uit als ‘nul-achthonderd’… Een echte militair dus… dit kan nog leuk worden…

‘Elke ochtend en avond zullen wel de maaltijden samen met de rest van het peloton zijn, zodat jullie elkaar alvast kunnen leren kennen. Dat is wel zo handig als jullie elkaar straks moeten ondersteunen in de gevechten.’
Ik slik, gevechten klinken zo akelig…
‘Leg je spullen maar op een van de bedden en volg mij dan weer, dan neem ik jullie mee naar de eetzaal.’
Snel leg ik mijn spullen op het bed dat tegen de linkerkant van de muur staat. Aan de rechterkant van mijn bed staat nog een bed en tegenover deze bedden, staan de andere twee bedden.
Ik zie dat Jarod, ik bedoel: Luitenant Adams niet gewacht heeft tot we zover waren, maar dat hij de slaapruimte al verlaten heeft.

‘Nou, die heeft ook geen geduld.’ Zegt het meisje dat eerder haar schouders had opgehaald. Ik wil net reageren als het gezicht van Luitenant Adams om de hoek van de deur verschijnt.
‘Maar hij heeft wel een topgehoor dus ik zou oppassen als ik jou was. Dit keer zal ik het door de vingers zien, maar nog één zo’n brutaliteit en er staat je een straf te wachten waar je nog lang van bij zal moeten komen.’
‘Oh…’ stottert het meisje. ‘Sorry.’
‘Sorry? Sorry wat?’
‘Eh… voor die opmerking.’
‘Sorry, LUITENANT!’ dondert Adams.
‘So… sorry, Luitenant.’
‘Dat is beter! En laat het niet nog eens gebeuren! Wat was jouw naam ook alweer?’
‘Jolien Cole, Luitenant.’
‘Oké, Soldaat Cole, jouw naam zal ik onthouden.’ Hij stampt de slaapkamer weer uit en wij volgen hem zo snel we kunnen en in volledige stilte.

De eetzaal blijkt een grote ruimte te zijn waarin lange tafels staan opgesteld. Aan iedere tafel zitten een stuk of twintig mensen, zowel mannen als vrouwen. Allemaal zijn ze gekleed in militaire kledij. Een wijde broek in camouflage print en een zwart shirt. Ook vallen me meteen de kettinkjes op die elke man of vrouw draagt en waaraan twee metalen plaatjes hangen. Dog-tags worden die genoemd, weet ik, en op elk metalen plaatje staan de gegevens van de militair die hem draagt. Als ik aan het doel van deze kettinkjes denk voel ik een rilling over mijn rug gaan. Ze zijn er namelijk voor bedoelt om de lichamen te kunnen identificeren, mocht er iemand sneuvelen in de strijd. Ik word uit mijn gedachten op geschrokken als Luitenant Adams ons wenkt en ons voorgaat naar een tafel waaraan nog een aantal lege plekken zijn.

‘Dit is jullie peloton, vanaf nu af aan is dit jullie familie!’ stelt Adams ons voor.

Soms

Soms heb je van die dagen. Soms heb je zelfs van die weken. Weken waarin alles je tegen lijkt te zitten. Weken waarin de wereld even op zijn kop staat. En je hebt weken waarin dat allebei gebeurd.
Zo was vorige week. Het hield maar niet op.
In die weken is het soms lastig om positief te blijven. En hoewel ik mij jaren getraind heb op het positief blijven bij tegenslagen en de dag doorkomen met een glimlach op mijn gezicht, wilde me dat vorige week niet lukken. De hele week voelde ik me ‘gloomy’, een beetje zoals het weer vandaag. Er waren een aantal tegenslagen op persoonlijk vlak en dan waren er nog de gebeurtenissen in Parijs. Al met al het recept voor een zware week.

Hier zal ik niet teveel uitweiden over de gebeurtenissen in Frankrijk. Het is erg wat er gebeurd is, verschrikkelijk zelfs. Maar die woorden dekken de lading niet. Nee, ik heb er gewoon geen woorden voor. Maar anderen hebben die woorden wel en hebben er uitgebreid over geschreven. Meeleven met de nabestaanden en de getraumatiseerden en hopen dat het nooit, nooit, nooit meer gebeurd is wat ik doe. En ondertussen twitter ik mee, dat moet ik toegeven. De hashtags #JeSuisCharlie en #JeSuisAhmed zijn ook uit mijn handen op het web verschenen.

De eerste dag na de gebeurtenissen had ik afgesproken met mede schrijvers om samen aan ons Nano-verhaal te werken. Het was een onwerkelijk gevoel. Cartoonisten en schrijvers hebben veel gemeen, alleen kunnen wij niet tekenen… ik voelde me plots kwetsbaar, ook schrijvers kunnen een doelwit zijn.

Toch schrijf ik door. Net zoals ik deze week weer een stukje van mijn positiviteit terug gevonden heb en ik het ‘gloomy’ gevoel weer achter me laat. Dat wil niet zeggen dat ik zal vergeten wat er vorige week is gebeurd en van tijd tot tijd zal ik het er weer moeilijk mee hebben. De tegenslagen op persoonlijk vlak zal ik na verloop van tijd misschien wel weer vergeten. Maar de tegenslagen die de wereld te verduren heeft gehad in Parijs zal ik en mogen we nooit vergeten.

Verdeeld – Fragment

Vandaag zal ik voor het eerst een fragment van mijn nieuwste verhaal ‘Verdeeld’ met jullie delen. Ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden. Dit verhaal heb ik tijdens afgelopen NaNoWriMo geschreven en hoop ik later dit jaar uit te kunnen geven.

—

Verdwaasd sta ik op. Mijn benen voelen slap, alsof ze me niet zouden kunnen dragen. Ik zet een wankele stap in de richting van de zaal waarin mijn ouders zitten, en dan nog een en nog een. Tot ik mijn benen genoeg vertrouw en ik naar mijn ouders toe ren. Het licht in de zaal is nu aan en ik kan duidelijk de families om mij heen zien die letterlijk verscheurd worden. Het verdriet en de wanhoop zijn overal aanwezig. Nu pas zie ik hoeveel beveiliging er in het gebouw loopt, naast elke muur lopen militairen van de regering met geweren in hun handen. Alsof ze vrezen dat wij in onze wanhoop in opstand zouden komen. Geen mens die dat in zijn hoofd haalt, iedereen weet hoe zinloos dat zou zijn. Mijn ouders, Joost en Karlijn staan als een eilandje in de menigte, als een baken waar ik naar toe ga. Als ik bij ze ben voel ik meteen de liefdevolle armen van mijn vader om me heen als hij me een troostende knuffel geeft. Ik druk mijn gezicht tegen zijn schouder en laat eindelijk mijn tranen de vrije loop. Het kan me nu niet langer schelen dat ik me sterk moet houden, het maakt met niet uit dat mijn broertje en zusje kunnen zien dat het mij raakt, ik hoef me voor hun niet meer groot te houden. Mijn vader klopt zachtjes op mijn rug en laat me dan los. ‘Kom,’ zegt hij zachtjes tegen ons. ‘We gaan naar huis.’ Huis… het woord echoot na in mijn hoofd. Dit zal de laatste keer zijn dat we met het hele gezin naar huis gaan. Na vandaag is ons gezin niet langer meer compleet

—

Oceaan

Het leven jaagt geen angst meer aan
ik heb al zo ver moeten kruipen
het laatste stuk zal ook wel gaan
Voor ik ga staan…

Een oceaan om te verzuipen
Een dag of wat een held te zijn
Laat die ander nu maar kruipen
Een oceaan
Vol tranen is van mij

Racoon – Oceaan

Mooie-Mannen-Maandag

In de rubriek Mooie-Mannen-Maandag heb ik vandaag geen knap gezichtje of per sé een mooie man om te zien maar een van de grote drie onder de Nederlandse cabaratiers.

Wim Sonneveld.

Sommige van jullie kennen zijn muziek misschien, net als ik, van de serie ‘Moeder, ik wil bij de Reveu.’ Na het zien van die televisieserie ben ik me gaan verdiepen in zijn oeuvre en heb ik ook het geluk gehad om de musical Sonneveld te kunnen zien met Tony Neef in de rol van Wim Sonneveld. Het was prachtig.
Wim Sonneveld is waarlijk groot met zijn grappige stukjes en geweldig mooie nummers.
Vandaar dat ik de volgende twee filmpjes met jullie wil delen. Het eerste is een stukje cabaret van de heer Sonneveld en erg geestig als je het mij vraagt, vooral de gezichtsuitdrukkingen van Wim Sonneveld zijn geweldig.
Het tweede filmpje zullen jullie misschien wel kennen, zijn bekende nummer ‘Het Dorp.’

Relax dagje

Vandaag heb ik een heerlijk relaxte dag samen met mijn liefste. Het is alweer laatste dag van onze vakantie.

Tot mijn schaamte moet ik bekennen dat ik pas om 12:00 uur mijn bed uit kwam. Oeps… Daarna hebben we lekker ontbeten met vers afgebakken scones, mijn favoriete broodjes. Zo heerlijk met roomboter en jam (bij gebrek aan clotted cream en lemon curd uiteraard).
De dag was eigenlijk natuurlijk al half voorbij, toen ik na het ontbijt met de kat op schoot op de bank kroop om TLC te kijken. Stiekem vind ik het best leuk om van die programma’s te kijken over extreme mensen, zoals hoarders, obsesive compusive cleaners en extreme hobbies… Dus met een marathon van Obsessive Compusive Cleaners zat ik vandaag goed.

Maar ik het niet alleen maar op de bank gehangen hoor. Samen met mijn vriend hebben we de statiegeld flessen gesorteerd op winkel en in de auto gezet, het glas naar de glasbak gebracht en een stellingkastje op zolder gezet waar nu onze bordspelletjes in staan. Oh ja, en ik heb geknoeid kaarsvet opgeruimd. Ook heel belangrijk.

En ondertussen probeerde ik een blogpost te bedenken en een bijeenkomst voor de NaNo-groep waar ik in zit te plannen. Wat nog best lastig is want je moet rekening houden met allerlei mensen die allerlei verschillende dingen in het dagelijks leven doen. Sommige studeren, sommige werken, etc. Maar goed, vandaag hebben we nog geen datum kunnen vinden, we hebben ons meer bezig gehouden met de vraag hoe vaak we bij elkaar zullen komen, maar het gaat de goede kant op.

Stiekem vind ik de laatste vakantiedag ook altijd wel weer een zware dag… want aan het einde van de vakantie bedenk ik me nog zo veel dingen die ik had willen doen in mijn vrije tijd… Dat ik eigenlijk nog wel een vakantie wil. Begrijp me niet verkeerd, ik vind mijn stage echt heel erg leuk maar hebben we er niet allemaal moeite mee om op maandag weer te beginnen?
In februari loop ik al een jaar stage op mijn huidige stageplek. Dat is best wel lang… maar het voelt nog helemaal niet zo. En gelukkig maar want ik mag daar nog tot het einde van het schooljaar stage lopen.
Ik heb er al zo veel geleerd. En niet alleen op professioneel vlak maar ook op persoonlijk vlak en dat is fijn. Wat ik vooral denk mee te nemen uit deze stage is vertrouwen in mijn eigen kunnen als Toegepast Psycholoog.
Morgen gaan we weer aan de slag. Ik heb even in mijn agenda gekeken en die is nog redelijk leeg voor aankomende week maar ik weet zeker dat dat snel zal veranderen als ik morgen weer op mijn plek zit en daar heb ik zin in!

Goede Voornemens

Eigenlijk was ik helemaal niet van plan om goede voornemens op te stellen voor het nieuwe jaar, maar op de een of andere manier is het er toch van gekomen… Nou ja, eigenlijk heb ik maar één voornemen en verder nog een paar doelen waar ik dit jaar aan wil werken. Wat op zich ook wel weer een goed voornemen is…

Mijn goede voornemen voor 2015 is als volgt: Ik wil meer leven naar de tekst die ik op mijn arm heb laten tatoeëren. In februari zit hij er namelijk al twee jaar op. Hoewel ik me zeker heb ontwikkeld op dat vlak, ben ik nog niet zo ver als ik zou willen. Dus daar gaan we dit jaar mooi mee door.

‘I will learn to live before I die.’

Deze quote is afkomstig uit een nummer van mijn favoriete band, Gave it all Away van Boyzone.

Daarnaast wil ik dus nog wat doelen behalen:
– Mijn rijbewijs halen. In de zomer ben ik begonnen met mijn rijlessen en ik hoop komende jaar dan eindelijk dat papiertje te mogen halen!
– Mijn stage afronden met een voldoende. Wegens omstandigheden heb ik wat vertraging opgelopen waardoor ik een half jaar langer stage loop. Maar om eerlijk te zijn vind ik dat niet erg, want ik vind mijn stage erg leuk. Toch zal ik de stage ook af moeten ronden en ik hoop dat aan het einde van dit schooljaar met een voldoende te mogen doen.
– Het verhaal dat ik in november met NaNoWriMo heb geschreven herlezen, herschrijven, editten en hopelijk kunnen publiceren.
– En verder wil ik gewoon heel veel leuke dingen doen met mijn vrienden en familie!