Ja, ik weet het. Ik heb al eens eens (drie keer ondertussen) een blog over War Horse geschreven. Maar ik vind het zo’n indrukwekkend verhaal/film/muziek/theaterstuk, dat ik er gewoon nog een keer op terug moet komen. Oké, toegegeven, het komt misschien ook wel omdat ik vandaag voor de derde keer (derde? Ja echt!) kaartjes heb gekocht voor deze fantastische voorstelling. Ik ga graag naar het theater en de voorstellingen die ik zie vind ik doorgaans zo goed dat ik ze nog wel een keer zou willen zien. Toch zijn er tot nu toe pas twee shows geweest waarbij ik ook daadwerkelijk nog een keer gegaan ben. Dat zijn The Lion King, die ik drie keer gezien heb waarvan twee keer in Londen. En War Horse waarvoor de derde keer op de agenda staat voor begin mei.
Waar The Lion King een echte Disney-musical is met vrolijke muziek, veel kleur en een eind goed al goed einde. Ik bedoel, Mufasa gaat dan wel dood en ja dat is Disney’s heftigste filmmoment in zijn geschiedenis (als je het mij vraagt).
Maar wat ik wil zeggen, War Horse is bijna het tegenovergestelde van Disney’s blije kleurtjes en vrolijke deuntjes. Het is een donkere voorstelling, ook zeker wat kleurgebruik in de show betreft. Maar niet alleen wat ‘uiterlijk’ betreft, ook het verhaal en de setting zijn zwaar te noemen.
Het verhaal gaat over de boerenjongen Albert die het leger ingaat om te zoeken naar zijn paard Joey. Het verhaal speelt zich dus af in de Eerste Wereldoorlog. De laatste oorlog waarbij paarden zijn ingezet. In het begin van de oorlog werden ze bij de Cavalerie ingezet als wapen. Soldaten te paard reden in op de vijand. Maar al snel werd duidelijk dat dat geen doen meer was, de paarden en hun ruiters vormden een te duidelijk doelwit voor de vijand. Daarom werden de paarden toen als vervoersmiddel ingezet. Om kanonnen van de ene naar de andere plek te krijgen, of om gewonden te vervoeren.
De Eerste Wereldoorlog was een vreselijke oorlog die veel langer duurde dan ze aanvankelijk hadden gedacht. Het was een oorlog waarbij levens niet telden. Er moest een veldslag gevochten worden en als er daarbij hele pelotons werden weggevaagd dan was dat maar zo.
Tegen deze achtergrond speelt de voorstelling zich af. Tijdens de voorstelling wordt de wanhoop aan het front en de onzekerheid voor de mensen thuis voelbaar gemaakt voor het publiek. Dit laat ook zien hoe getalenteerd de cast is, dat ze dergelijke emoties over kunnen brengen aan het publiek. Een personage die ik hierin heel mooi vind is Friedrich, een Duitse soldaat die zijn vertrouwen in de oorlog verliest en eigenlijk het liefst terug naar huis zou gaan, terug naar zijn dochtertje. Friedrich raakt gehecht aan Joey en diens paardenmaatje Topthorn en doet alles wat in zijn macht ligt om voor ze te zorgen.
Joey is eigenlijk de hoofdpersoon in het stuk en je volgt de oorlog vanuit zijn oogpunt. Daardoor zie je dat er aan beide fronten ontzettend werd geleden.
Over het geweldige spel van de Puppeteers die de paarden in de voorstelling tot leven wekken heb ik al eerder geschreven maar ik raak er toch niet over uitgepraat. Het is zo bijzonder om te zien hoe drie mensen samen één paard tot leven brengen. Deze drie mensen zijn zodanig op elkaar ingespeeld dat ze genoeg hebben aan elkaars ademhaling om te weten wat ze moeten doen en wat de ander van plan is. Bijzonder! Zij doen dit zo goed dat je vergeet dat je naar een ‘pop’ aan het kijken bent. ‘Pop’ klinkt overigens bijzonder oneerbiedig voor de paarden in de voorstelling, ze zijn een wezen op zichzelf.
Wat ik ook mooi vind aan de voorstelling is hoe de oorlog niet alleen op het podium te zien is maar ook aan het podium zelf te zien is. De tweede acte speelt zich voor een deel af in een loopgraaf en als publiek, vooral als je zoals ik op de eerste rij zat, wordt je daarin echt meegenomen door het feit dat er stukken van het podium zijn gehaald, letterlijk, waardoor het podium een hoekige, afgebrokkelde rand krijgt. Daarnaast zijn er allerlei decorstukken tegen de rand opgestapeld waardoor het echt lijkt alsof je in een loopgraaf kijkt.
Een volgend detail dat het decor bijzonder maakt is de ‘flard papier’ die boven het podium hangt en precies lijkt op het uitgescheurde stuk papier dat door Albert wordt meegenomen naar het front en waar een tekening van Joey op staat. Op dit grote stuk papier boven het podium wordt tijdens de show geprojecteerd. Zo worden er de data en de plaats waar de scene zich afspeelt op getoond. Daarnaast zijn er ook verschillende animaties/tekeningen op te zien, zonder storend te zijn voor wat er on stage gebeurd.
De voorstelling maakt op een geweldige manier gebruik van een van de pilaren waar theater op rust, het inlevingsvermogen en voorstellingsvermogen van het publiek. Zonder al te veel poespas en met simpele decorstukken worden de verschillende plaatsen waar het verhaal zich afspeelt duidelijk gemaakt aan het publiek.
Zoals gezegd is het toneelspel van de acteurs voortreffelijk en weten ze de toon van het stuk perfect over te brengen op het publiek. Leuk weetje: Ted Narracot wordt gespeeld door Bas Keijzer, die jullie ongetwijfeld kennen als de stem van de Bol.com reclames. Rose Narracot wordt gespeeld door Annick Boer, de stem van Tuk in Tarzan en Dory in Finding Nemo (leuk voor de Disney fans onder ons)!
Het verhaal en de emoties worden zo goed overgebracht dat je als publiek echt in het verhaal wordt gezogen. In de pauze moest ik echt even terug in de werkelijkheid komen. Daarbij moet ik toegeven dat ik meerdere malen wat traantjes heb moeten wegpinken. De eerste keer is als kleine Joey opgroeit en je volwassen Joey voor de eerste keer ziet. Ik kan niet goed uitleggen waarom maar dit moment weet mij altijd te ontroeren. Verder is het moment waarop Topthorn sterft een echte tranentrekker en ook op het moment waarop Joey vast komt te zitten in het prikkeldraad weet bij mij de nodige traantjes los te maken. De paarden worden zo goed gespeeld en tot leven gebracht dat je echt met ze meeleeft.
Het is een prachtig stuk over hoop, vriendschap en liefde maar ook over lijden, wanhoop en de uitzichtloosheid van de oorlog.
Ik zou iedereen willen aanraden om de voorstelling te gaan bekijken die nog tot 10 mei in de Nederlandse theaters is te zien!
Fairytales of my life 
Ik vond de film ook wel goed. Ik weet niet of dit toneel ook naar België komt.
Toevallig komt de Nederlandse Cast van 21 tot 31 mei naar Antwerpen voor een aantal voorstellingen. 😉
Meer info staat op http://www.warhorse.nl
Ik was anderhalf jaar geleden bij een voorstelling van Diederik van Vleuten en dat is totaal niet te vergelijken met dit natuurlijk, maar het ging ook over de Eerste Wereldoorlog. In Nederland leren we er nauwelijks iets over omdat wij onafhankelijk waren in die oorlog, maar ik was nogal onder de indruk van zijn verhalen. Op het hoogtepunt van de oorlog stierven er honderdduizenden mannen per dag. Met vrachtwagens werden ze naar het front gereden en met vrachtwagens kwamen de doden van het front terug… Onvoorstelbaar toch…
Ja echt heel bizar… 😦
Hoe mensenlevens niet telden…