Vuur

Als we elkaar eindelijk een keer in een andere setting tegen komen, zie ik wie je werkelijk bent. Zorgzaam, lief, vrolijk. Toegegeven, die kant van jou zie ik vaker. Telkens als ik je zie meen ik die zachtheid in je ogen te zien. Ondanks je stoere, bad-boy uitstraling en je, soms te, vrijpostige opmerkingen.
Maar ook dringt het tot me door wat ik voor jou beteken. Een spelletje. Onbelangrijk, welkome afleiding van een anders eentonige baan. Ik besef me hoe zeer ik nooit deel zal uitmaken van jouw leven. Ik heb er vrede mee, ik zou het niet anders willen. Ik heb altijd geweten dat het zo zou zijn. En zo hoort het ook te zijn. Maar ergens steekt het.
Ook besef ik me nu hoe het zou zijn als het wél anders was. Ik zou er niet mee om kunnen gaan.
Zou het niet van je kunnen accepteren, zou je voor mezelf willen hebben.
Ik weet dat het tot een ontploffing zou komen als we bij elkaar zouden zijn. Het vuur zou heet zijn. En het zou binnen de kortste keer uitgebrand zijn. Het is goed zo, maar het steekt.

Advertentie