Whose Fairytales?

Zoals beloofd ga ik nu verder met de woorden Boyzone en Take That. Ze horen een beetje bij elkaar denk ik.
Najaa ook niet helemaal, haha maar ze vallen wel allebei onder het kopje ‘boybands met jeugdsentiment’.

Beide bands zijn eigen net voor mijn tijd. Boyzone is bijvoorbeeld opgericht in 1993, het jaar waarin ik ben geboren. Dus eigenlijk kon ik toen nog niet echt fan worden want ik was nog te jong om iets van muziek te begrijpen. Maar goed. Beide bands hadden natuurlijk hun hits en die werden jaren later nog op de radio gedraaid. En ik meen me te herinneren dat mijn moeder No Matter What van Boyzone heel mooi vond, dus zo ben ik een beetje in aanraking gekomen met Boyzone.
Daarnaast lag er thuis een cd met de Best of Take That (volgens mij was die van mijn vader…) maar okee. En die cd vond ik dus leuk.
In de pubertijd ben beide groepen met mooie mannen een beetje uit het oog verloren. Want ja, Metal was veeeeeel stoerder. Stiekem bleef ik wel naar Disney muziek luisteren. En Boyzone heeft een nummer voor Hercules gezongen, dus zo nu en dan luisterde ik alsnog naar ze.
Op een mooie mooie dag was ik op youtube wat filmpjes aan het bekijken van nummers van musical-man Andrew Lloyd Webber en wie kwamen daar het podium op gelopen? De Boyz van Boyzone! Te geweldig! En sindsdien…
Naja en toegegeven, waar Boyzone is, is Take That nooit ver weg (evenals de Spice Girls en de Backstreet Boys, maar goed).
Hoewel beide bands leuk zijn, is Boyzone toch favoriet. Inmiddels ben ik ook al naar een concert van Boyzone geweest in Engeland. Dat was echt ge-wel-dig! Een ervaring om nooit te vergeten. Het was echt zo gaaf om samen met vele andere fans in zo’n stadion te staan en ‘onze Boyz’ te horen zingen. Ik stond op de achtste rij dus ik kon ook alles goed zien. Het was echt gaaaaf!!
Na afloop ben ik ook nog naar een afterparty geweest en kon ik op de foto met mijn favoriet: Shane Lynch!

Wat veel mensen niet weten is (dat ze überhaupt nog bestaan xD) dat ze nog muziek maken en dat het niet meer van die zoetsappige liefdesliedjes zijn maar dat ze met hun tijd zijn meegegaan en dat ze leuke nummers maken! Boyzone heeft laatst zelfs een Motown album uitgebracht.

En hierbij het nummer waarmee ik weer begon met luisteren naar Boyzone:

Ik vond ze zoooo leuk! En dat lieve lachje van Stephen Gately… (die man die begint met zingen) en die stoere bad-boy look van Shane Lynch…(De man met de neusring).

Ahhh ik heb zoveel nummers die ik met jullie wil delen… maar ik mag er van mezelf nog maar eentje bij doen.
Dit nummer heet Who We Are en ik vind het echt een gaaf nummer.

Okee okee okee, nog eentje.
Voor degene die zich afvragen waar de tekst van mijn tattoo vandaan komt, het is de eerste zin uit een nummer van Boyzone. De tekst is: I will learn to live before I die.
De clip daarbij is trouwens heel emotioneel. Stephen Gately, een van de bandleden is overleden. Hij had nog wel een deel van de tekst ingezongen, dus je kunt zijn stem nog wel horen in het nummer. De andere vier bandleden rouwen in de clip om hun overleden broeder.

Advertentie

Whose Fairytales?

Vandaag ga ik weer verder met de woorden van ‘Whose Fairytales’.
Deze keer zijn de woorden:

‘Paardrijden, Boyzone, Take That,’

Al bijna zolang ik me kan herinneren rijd ik paard. Ik ben daarmee begonnen toen ik nog in groep 2 zat. Toen kreeg ik van mijn ouders mijn eerste eigen pony, een eigenwijze maar leuke Shetlander (zo’n kleine, zwarte pony). Toen ik op een dag van haar afviel en het daarbij voor elkaar kreeg om mijn pols te breken, heb ik een tijd lang niet meer durven paardrijden.
Maar ergens ben ik weer begonnen. Ik heb een tijdje op een manege gereden, daar liepen wel eens meisjes mee met de pony’s tijdens de lessen om ze vast te houden en ik weet nog dat ik dat reuze gezellig vond! Ook deden we wel eens ‘rondje in het zadel’ en dan moesten we letterlijk eerst zijwaarts, dan achterstevoren, dan weer zijwaarts naar de andere kant en dan weer rechtuit in het zadel zitten.
Nadat we verhuist waren, ben ik weer verder gegaan met rijden op een andere manege. Daar had ik een favoriete paard, Victor. Een super brave ruin die geen stap verkeerd zette. Stiekem was ik namelijk een beetje bang op het paard maar Victor vertrouwde ik volledig.Ook heb ik zelf nog twee keer in een eigen pony gehad. Allebei hele leuke dieren met een eigen karakter. Romano, een lieve pony die helaas niet lang bij ons is geweest. Op een dag werd hij erg ziek en de dierenarts heeft hem niet meer kunnen helpen… ik word er nog verdrietig van als ik het zo opschrijf.
Mijn volgende pony heette Jorgo, maar die naam vond ik niet leuk dus hebben we hem Joury genoemd. Onder het zadel was hij super eerlijk en lief maar als je ernaast stond dan probeerde hij je nog wel eens te bijten… Dat klinkt gemeen maar hij kon er niks aan doen, zo is hij geworden door toedoen van de mens voor hij bij ons thuis kwam.
In de pubertijd ben ik nog een keer gestopt met paardrijden en is mijn pony verkocht.
Toen mijn vader stopte met paardrijden heb ik het weer opgepakt en heb ik zijn paard nog een tijdje kunnen rijden tot Valcon (zo heette het paard), te oud werd.
Daarna ben ik dus weer een tijd gestopt om vervolgens weer terug te gaan naar de manege waar ik na onze verhuizing ook al reed. Helaas leefde Victor niet meer en heb ik toen op andere paarden gereden. Tijdens die lessen heb ik ook leren springen met de paarden. Dat is gaaf! Het is echt een kick om met zo’n dier over een hindernis te springen en de kracht te voelen van zo’n dier.

Tegenwoordig rijd ik niet meer op de manege, maar mag ik 1 – 2x in de week op de prachtige fries van een vriendin rijden. Hij heet Jasper en hij is zooooo dapper! Echt, de meeste paarden zijn bang als er vrachtwagens dicht langs rijden, maar hij niet hoor! Hij vindt het allemaal gezellig en zou het liefst even een praatje met de chauffeur maken. Jasper is trouwens ook heel groot, wel 1,75 bij zijn schouders! Hopelijk mag ik nog lang op hem blijven rijden want ik vind het zo leuk!

Dit is Jasper, deze foto is vanaf zijn rug gemaakt.

Hier zit ik op Jasper, zie je hoe hoog hij is? Zoals je op de foto kunt zien gebruik ik een trapje om op te stappen. Niet alleen omdat hij zo groot is maar ook omdat dat beter is voor zijn rug.

Hier rijd ik op een haflinger van een kennis. Ik kijk een beetje moeilijk maar ik had nog nooit op deze pony gereden en om dan meteen op straat te rijden is best een beetje spannend!

Hier zit ik op Tharin, van de manege. Deze foto is al wat ouder. Tharin had last van een allergie waardoor ze buiten altijd een soort netje over haar neus droeg. Tharin is een geweldig springpaard en springt met super veel energie over de hindernis, heel gaaf!

Okee… dit stukje over het paardrijden is wat langer geworden dan verwacht. Ik zal Boyzone en Take That bewaren voor de volgende keer!

Uh… even tussendoor

Okee.
Vraag me niet hoe ik er op kwam. Nostalgie misschien?
Anyway. De clip van de Vengaboys met Boom Boom Boom Boom…
Hebben jullie die ooit gezien? Ik niet. Tot nu dan.
Ik kende voorheen alleen het nummer, van vroegâh. Niet dat ik er toen bij stil stond hoe ‘fout’ dat nummer eigenlijk is en waar het überhaupt over gaat…
Het nummer komt uit 1998, wat betekend dat ik toen 5 (of 6) was. Nope, toen wist ik echt niet wat de tekst betekende… Ik kan me ook niet echt voorstellen dat ik die muziek luisterde toen… volgens mij had ik later op de basisschool wel een cd van de Vengaboys, daar kan ik het nummer dan denk ik van.
Wisten jullie dat de Vengaboys uit Nederland komen?

Hierbij de clip:

Whose Fairytales?

Omdat ik het stiekem nog steeds wel lastig vind om te bedenken waarover ik zou kunnen bloggen ga ik mezelf even op weg helpen door jullie op regelmatige basis wat meer over mezelf te vertellen. Dit ga ik doen aan de hand van de verzameling woorden die je kunt vinden op de pagina ‘Whose Fairytales?’.

Laat ik maar gewoon bij het begin beginnen. De eerste woorden zijn als volgt:

‘Girl, 22, Student Toegepaste Psychologie, Relatie, Samenwonen’

De betekenis van die eerste twee lijken me duidelijk. Ik ben een meisje (Jonge dame? weet ik veel hoe ik mezelf moet noemen) van 22 jaar oud. Wat kan ik daar nog meer over zeggen

Het volgende wat er staat is dat ik student Toegepaste Psychologie ben. Well… dat klopt. Ik begin aan mijn vijfde jaar van de opleiding aan HAN in Nijmegen. Ik heb nog maar een half jaar te gaan maar wegens omstandigheden kan ik daarmee pas in februari beginnen. ‘Pas in februari? Hoe dat zo?’
Nou, vorig jaar heb ik stage gelopen en helaas heb ik daar wat vertraging bij opgelopen. De deadline voor het inleveren van mijn stageverslag was tegelijkertijd met de deadline voor een onderzoeksvoorstel. Ik heb er voor gekozen om me op mijn stage te richten en heb daardoor geen onderzoeksvoorstel voor mijn afstudeeronderzoek ingeleverd. En zodoende kan ik pas beginnen in februari.

De volgende twee woorden zijn ‘Relatie’ en ‘Samenwonen’. Sommige van jullie weten het al, maar ik ben al een aantal jaar samen met een hele leuke jongen (man, I don’t knowwwww hij is 25), en in september wonen we ook al 3 jaar samen. Eerst woonde we in een soort anti-kraak-boerderij. Dat klinkt misschien leuk en spannend maar het was vooral afzien. We hadden geen isolering, geen dubbel glas en geen cv… we hadden een ienie-mienie-boilertje met genoeg water voor ongeveer 10 minuutjes douchen. Per dag. En echt heel warm was dat water dan ook niet… als we de afwas wilde doen dat moesten we water koken omdat we anders niet meer zouden kunnen douchen. En in de winter… Brrrrr het was in een van die winters regelmatig -20… dat was koud! We hadden twee gaskacheltjes, een in de woonkamer en een in de keuken. En daar moesten we het mee doen. Als je in de ochtend in de badkamer was kon je nauwelijks je make-up doen omdat de spiegel besloeg van je adem… en planten die voor het raam stonden zijn gewoon kapot-gevroren… Maar goed. Die tijd hebben we gehad. Je leert erdoor wel de luxe van een ‘moderne’-woning waarderen. In het begin moest ik er namelijk echt weer aan wennen dat ik kon douchen zo vaak en zo lang als ik wilde en dat ik gewoon weer de centrale verwarming aan kon zetten als het koud was en dat het dan in no-time weer heerlijk warm was in huis.

Zo, dit waren de eerste woorden! De volgende keer ga ik verder met ‘Paardrijden, Boyzone, Take That’.

Larp

In mijn vorige blog schreef ik er al kort iets over: Larpen.
Oftewel ‘Live-action-role-playing’. Misschien heb je wel eens larpers gezien of ken je iemand die het doet. Maar om het even kort door de bocht te omschrijven zijn het mensen die zich verkleden en dan een soort toneelspel opvoeren dat volledig gebaseerd is op improvisatie.
Er zijn verschillende soorten, bijvoorbeeld Post-apocalyptic, (Walking Dead achtig) en Fantasy. Dat laatste is wat ik doe. Denk hierbij bijvoorbeeld aan Lord of the Rings.
Het personage dat ik ga spelen is een Elf, wat inhoudt dat ik dus ook echt elfenoren ga dragen.
Momenteel heb ik mijn kostuum nog niet helemaal compleet maar dit hoop ik voor het derde weekend van september wel te hebben voor als ik naar Elfia in Arcen ga. Toevallig nog mensen hier die ook gaan?
Elfia is officieel gezien geen Larp-event, maar er zijn wel veel mensen die verkleedt gaan. Bij een ‘echt’ Larp-event wordt er door de leiding een verhaal bedacht. Een soort queeste zoals je soms in computerspellen ziet. Er zijn een aantal vaste rollen die door vrijwillige acteurs worden vertolkt. Bijvoorbeeld de koopman waarmee deelnemers moeten praten om meer te weten te komen over hun queeste. Maar er zijn dus ook deelnemers, mensen die zich inschrijven om mee te doen met de queeste en die dus geen vaste teksten of iets dergelijks hebben. Zij improviseren dus alles vanuit het ‘karakter’ dat ze voor zichzelf bedacht hebben.

Ik ben nog niet zover dat ik daadwerkelijk mee ga doen aan een Event. Daarbij moet je namelijk een weekend lang op een of ander terrein kamperen en moet je dus echt úren in je rol blijven. Maar het derde weekend ga ik dus voor het eerst in kostuum naar een event. Ik heb er al heel veel zin in!

(zoals je kunt zien neem ik mezelf vooral ook niet te serieus…)

Long Time no See (Again…)

Hallo allen!
Dat is weer errug lang geleden. Ik zou kunnen zeggen dat ik het heel erg druk heb gehad en echt geen tijd had om te bloggen maar dat is niet waar. De waarheid is dat ik gewoon niet zo goed ben in bloggen, ik weet vaak gewoon niet waar ik over zou moeten schrijven.
Voor een deel komt dat ook omdat ik eerst regelmatig een link naar mijn blog op Facebook zetten. Niet dat er dan zoveel mensen op mijn blog keken, hoor. Maar het zorgde er wel voor dat ik niet alles erop durfde te zetten. Dus nu heb ik me voorgenomen om geen link naar mijn blog meer op Facebook te zetten. Ik denk niet dat veel van Facebook-vrienden uit zichzelf hier kijken, dus daar maak ik me niet zo’n zorgen over. (Mocht iemand zich nu gepasseerd voelen, let me know! Iedereen is welkom om mee te lezen.)

Maar goed, ik ga mijn best doen om weer wat regelmatiger iets te posten.
Laatst heb ik een heel leuk blog ontdekt en mede dankzij dat blog heb ik me voorgenomen om ook weer wat meer te bloggen.

Ik kan jullie wel vast vertellen dat ik een nieuwe hobby heb, Larpen! Waarover later meer, maar eerst zal ik jullie vast een foto laten zien die waarschijnlijk ook al laat zien wat het ongeveer is.