Whose Fairytales?

Vandaag ga ik weer verder met de woorden van ‘Whose Fairytales’.
Deze keer zijn de woorden:

‘Paardrijden, Boyzone, Take That,’

Al bijna zolang ik me kan herinneren rijd ik paard. Ik ben daarmee begonnen toen ik nog in groep 2 zat. Toen kreeg ik van mijn ouders mijn eerste eigen pony, een eigenwijze maar leuke Shetlander (zo’n kleine, zwarte pony). Toen ik op een dag van haar afviel en het daarbij voor elkaar kreeg om mijn pols te breken, heb ik een tijd lang niet meer durven paardrijden.
Maar ergens ben ik weer begonnen. Ik heb een tijdje op een manege gereden, daar liepen wel eens meisjes mee met de pony’s tijdens de lessen om ze vast te houden en ik weet nog dat ik dat reuze gezellig vond! Ook deden we wel eens ‘rondje in het zadel’ en dan moesten we letterlijk eerst zijwaarts, dan achterstevoren, dan weer zijwaarts naar de andere kant en dan weer rechtuit in het zadel zitten.
Nadat we verhuist waren, ben ik weer verder gegaan met rijden op een andere manege. Daar had ik een favoriete paard, Victor. Een super brave ruin die geen stap verkeerd zette. Stiekem was ik namelijk een beetje bang op het paard maar Victor vertrouwde ik volledig.Ook heb ik zelf nog twee keer in een eigen pony gehad. Allebei hele leuke dieren met een eigen karakter. Romano, een lieve pony die helaas niet lang bij ons is geweest. Op een dag werd hij erg ziek en de dierenarts heeft hem niet meer kunnen helpen… ik word er nog verdrietig van als ik het zo opschrijf.
Mijn volgende pony heette Jorgo, maar die naam vond ik niet leuk dus hebben we hem Joury genoemd. Onder het zadel was hij super eerlijk en lief maar als je ernaast stond dan probeerde hij je nog wel eens te bijten… Dat klinkt gemeen maar hij kon er niks aan doen, zo is hij geworden door toedoen van de mens voor hij bij ons thuis kwam.
In de pubertijd ben ik nog een keer gestopt met paardrijden en is mijn pony verkocht.
Toen mijn vader stopte met paardrijden heb ik het weer opgepakt en heb ik zijn paard nog een tijdje kunnen rijden tot Valcon (zo heette het paard), te oud werd.
Daarna ben ik dus weer een tijd gestopt om vervolgens weer terug te gaan naar de manege waar ik na onze verhuizing ook al reed. Helaas leefde Victor niet meer en heb ik toen op andere paarden gereden. Tijdens die lessen heb ik ook leren springen met de paarden. Dat is gaaf! Het is echt een kick om met zo’n dier over een hindernis te springen en de kracht te voelen van zo’n dier.

Tegenwoordig rijd ik niet meer op de manege, maar mag ik 1 – 2x in de week op de prachtige fries van een vriendin rijden. Hij heet Jasper en hij is zooooo dapper! Echt, de meeste paarden zijn bang als er vrachtwagens dicht langs rijden, maar hij niet hoor! Hij vindt het allemaal gezellig en zou het liefst even een praatje met de chauffeur maken. Jasper is trouwens ook heel groot, wel 1,75 bij zijn schouders! Hopelijk mag ik nog lang op hem blijven rijden want ik vind het zo leuk!

Dit is Jasper, deze foto is vanaf zijn rug gemaakt.

Hier zit ik op Jasper, zie je hoe hoog hij is? Zoals je op de foto kunt zien gebruik ik een trapje om op te stappen. Niet alleen omdat hij zo groot is maar ook omdat dat beter is voor zijn rug.

Hier rijd ik op een haflinger van een kennis. Ik kijk een beetje moeilijk maar ik had nog nooit op deze pony gereden en om dan meteen op straat te rijden is best een beetje spannend!

Hier zit ik op Tharin, van de manege. Deze foto is al wat ouder. Tharin had last van een allergie waardoor ze buiten altijd een soort netje over haar neus droeg. Tharin is een geweldig springpaard en springt met super veel energie over de hindernis, heel gaaf!

Okee… dit stukje over het paardrijden is wat langer geworden dan verwacht. Ik zal Boyzone en Take That bewaren voor de volgende keer!

Advertentie