Gebroken, alweer.

Alsof de lucht uit zijn longen geslagen werd toen zij de deur achter zich dichtsloeg. De wanhoop sloeg als een vloedgolf over hem heen en benam hem letterlijk de adem. Naar adem happend zakte hij door zijn knieën. Zijn longen leken ineens te klein om zijn hele lijf van zuurstof te voorzien.
Een raspend, piepend geluid vulde de ruimte om hem heen en het duurde even voor hij doorhad dat hij het zelf was. De tranen trokken hete sporen over zijn wangen.
Zijn ademhaling ging steeds gejaagder, steeds sneller. Maar hij kreeg steeds minder lucht.
Hij had het zo benauwd terwijl hij vocht voor zuurstof zonder het door te hebben. Hij kon alleen maar denken aan haar en hoe ze hem gebroken had.
Hij zag zijn leven, zijn toekomst, zijn hoop en dromen uit elkaar vallen en voelde hoe de grond onder zijn voeten wegzakte.
Ineens drong het tot hem door.
Hij herkende dit. Een paniekaanval, hyperventileren. Hij had het vaker gehad.
Zichzelf dwingend om rustig te worden, sloot hij zijn ogen. Even aarden. Focussen… Langzaam voelde hij kalmte over zich heen komen. Voor nu dan.

Advertentie