De laatste stap

Nou ik moest weer even opzoeken wanneer mijn laatste blog geschreven was hoor.
Toen was het hoogzomer en was ik nog in voorbereiding voor mijn proeve van bekwaamheid bij NS. Wat ik toen niet heb geschreven maar wat ik allang wist, was dat mijn examen slechts een paar weken later zou plaatsvinden.
Vanaf dag 1 riep ik al dat ik dat examen ontzettend spannend vond en was ik er echt van overtuigd dat ik de nachten ervoor niet zou slapen en dat ik zou huilen van de spanning op de ochtend van mijn examen.
Toen het moment eenmaal daar was, viel het me heel erg mee. Op een gegeven moment vielen de puzzelstukjes van het treinrijden op hun plek en werd het langzaamaan irritant dat mentoren allemaal zo hun eigen stokpaardjes hebben en hun rijstijl proberen over te brengen. Niks ten nadelen van de mentoren natuurlijk, maar op een gegeven moment heb je je eigen manier ontwikkeld en ben je er aan toe om zelfstandig diensten te draaien.

Daardoor was ik ook lang niet zo zenuwachtig op de dag van mijn examen als ik zelf verwacht had. Ik was er aan toe.
Natuurlijk had ik wel wat gezonde spanning maar het was een stuk minder als bijvoorbeeld bij mijn examen Veiligheidscommunicatie. Dat was, terugkijkend, het meest zenuwslopende examen van allemaal.

Het examen was intensief, ik was om 9:00 uur op standplaats en uiteindelijk was ik klaar om 16:00 uur. Na een kort moment van beraad kwam het verlossende woord van de examinator: geslaagd.
Na net iets meer dan een jaar bikkelen was het klaar. Het voelde wel een beetje als een anti-climax. Op de middelbare school is het slagen een groot feest, iets wat met een hele groep tegelijk gebeurd en zodanig ook met een grote groep gevierd wordt. Dat was nu natuurlijk niet, maar ik denk wel dat ik nog nooit in korte tijd, zo hard heb moeten werken voor iets. Ik heb het al eerder gezegd maar de opleiding is best intensief. Je omgeving zal dat niet altijd begrijpen, ook omdat je tijdelijk echt een stuk minder privé tijd hebt en je je vrienden dus een heel stuk minder ziet.

In de avond kwamen mijn ouders met een enorme bos bloemen om het te vieren en ook in de dagen erna heb ik er bewust bij stil gestaan dat dit iets was wat ik best even mocht vieren.

Na het weekend was het dan tijd voor mijn eerste zelfstandige diensten. Omdat het rooster van die week al was uitgebracht op het moment dat ik slaagde, zat ik mijn eerste week reserve.
Dit houdt in dat je op je standplaats zit en elk moment ingezet kan worden.
Mijn eerste taak was er een die ik niet helemaal verwacht had. Ik mocht mee van Eindhoven naar Breda om te sleutelen, oftewel het vertrekproces te begeleiden, dit omdat er geen conducteur voor die trein beschikbaar was.
Omdat ik eigenlijk toch graag als eerste zelfstandige werk, een trein wilde rijden (dat is tenslotte waar ik het allemaal voor gedaan heb), is na overleg met de eigenlijke machinist besloten dat ik de trein van Venlo naar Eindhoven zelf mocht rijden in plaats van mee rijden als passagier. Doordat dit zo last minute ging allemaal had ik niet echt tijd om erbij stil te staan wat dit betekende: mijn eerste trein zelfstandig rijden zonder mentor. Maar dus ook geen tijd om zenuwachtig te worden, wat wel fijn was.
Wat een onwerkelijk gevoel was het, in mijn eentje voorin de cabine van zo’n grote intercity en de trein met haar passagiers naar Eindhoven brengen. Heerlijk. Vanaf de eerste seconde wist ik het: dit is geweldig. Elke seconde voorop de bok geniet ik van het toffe werk en de prachtige uitzichten en ik hoop met heel mijn hart dat ik dit nog vele jaren met hetzelfde plezier mag blijven doen.

Advertentie