Unheimisch

Mijn dienst begint zoals alle andere, ruim op tijd loop ik over het perron naar het verblijf (de kantine) om een kop koffie te pakken en het standaard to-do lijstje af te werken. Voor elke dienst moeten we een aantal dingen doen. Ik meld mij in dienst, print mijn dienstkaartje uit, lees de belangrijke informatie voor die dag door en zorg dat mijn tablet en portofoon ingesteld zijn. De portofoon is voor het contact met mijn conducteur en de tablet bevat aanvullende informatie voor tijdens het rijden.
Voor vandaag staat er een leuke inhoud op de planning. Ik mag intercity’s rijden in de mooiste provincies van Nederland: Limburg en Noord-Brabant. Sorry aan iedereen wiens provincie ik nu beledig.

Een dienst vanuit Venlo begint altijd met een rit naar Eindhoven. Vanuit Eindhoven kunnen we dan verder uitwaaieren. Dit traject heeft een aantal overwegen op stations. Hier ben ik altijd extra alert op spoorlopers. Mensen hebben soms, in hun haast, niet door dat ze gevaar lopen als ze onder de slagbomen doorgaan. Ze zien alleen mijn trein, bedenken zich dat ze die toch wel graag willen halen, en vergeten dan dat er van de andere kant ook een trein zou kunnen komen.
Maar vandaag houdt iedereen zich, gelukkig, netjes aan de regels.

Vanuit Eindhoven rijd ik naar Maastricht, een mooi traject door het Limburgse land. Vooral net voor de eindbestemming, als je door het bos rijdt, vind ik prachtig. Maastricht heeft een mooi, authentiek station, een fijne plek voor een pauzemomentje.
Na een lekkere kop koffie is het tijd om weer wat meer in noordelijke richting te gaan. De rit verloopt zoals hij hoort, heerlijk. Tot Roermond.

Net voor ik station Roermond bereik, valt het mij op dat er iemand op de kop van het perron staat, vlak naast de tegemoetkomende trein. Nu is het zo dat treinspotters vaker op die plek gaan staan omdat ze zo mooie foto’s kunnen maken. Maar de trein die naast het betreffende perron staat, treuzelt. Het zit me niet lekker en ik rem nog verder zodat ik stapvoets langs de perrons kan rijden. Dan besef ik me dat de persoon geen camera of telefoon vast heeft en een beetje verdwaasd naar beneden lijkt te kijken. Het is lastig oordelen. Is de persoon gewoon in gedachten verzonken? Of speelt er meer?
Ik vang de blik van de machinist van de trein naast mij en we wisselen een blik van verstandhouding; dit is gek.
Voor ik goed en wel stil sta klinkt de alarmtoon in mijn cabine. Met ingehouden adem luister ik naar het gesprek tussen de treindienstleider en de machinist van de andere trein. Dan wordt het stil. Snel licht ik mijn conducteur in over wat er aan de hand is en waarom we niet mogen vertrekken.
Aan het einde van het perron blijft ons sein op rood. Stop. Wacht.
Een stuk verderop staat de trein van Arriva, ook zijn sein blijft rood. De machinist moet de oproep ook gehoord hebben, hij komt uit zijn trein en kijkt turend het perron over. Hij mag niet weg bij zijn cabine, om bereikbaar te blijven voor de treindienstleider. We kijken elkaar kort aan, afwachten is het enige wat we nu kunnen.

Al snel gaat de telefoon; de treindienstleider. Met aanvullende instructies mag ik mijn rit vervolgen.
Later hoor ik dat de persoon is aangesproken door het treinpersoneel en is meegenomen door de politie. Het is gelukkig goed afgelopen en er is adequaat gehandeld.
De rest van de dienst verloopt rustig en later heb ik het er nog over met collega’s. Er is nu “niks” gebeurt maar toch is het goed om het er even over te hebben.

Advertentie