De zaterdagavond

Dat we op de stations en in de treinen alle soorten en maten mensen tegenkomen is natuurlijk bekend. Maar op vrijdag- en zaterdagavond is het altijd net wat… meer bijzonder… dan normaal.
Mensen hebben vaak al een slok op en dan gaan de remmingen eraf.

Zo komt het dat ik op een zaterdagavond met mijn intercity in Deurne sta te wachten tot het tijd voor vertrek is. Op de perrons zie ik wat uitgaansjeugd, een deel stapt in mijn trein, de rest blijft wachten.
Vanaf mijn perron zie ik een jongedame schreeuwen naar de groep aan de andere kant en ineens vliegt er een sleutelbos voor mij langs. Ik ben stiekem best onder de indruk van haar skills, ik zou die sleutelbos prompt in het spoor gegooid hebben, die zou de overkant niet halen.
Maar schijnbaar is deze dame iets te enthousiast geweest met gooien want de sleutels vliegen over de perrons heen en vallen in spoor 3 in de ballast.
Uit reflex kijk ik op naar het spoor voor mij. De sprinter vanuit Eindhoven is nog redelijk ver weg maar ik zie de frontseinen dichterbij komen. Als ik mijn blik weer op spoor 3 richt, zie ik tot mijn schrik dat een van de jongens in het spoor gesprongen is en tussen de stenen van de ballast aan het graven is.
Snel gooi ik mijn cabinedeur open en ik schreeuw luid over het station dat hij moet maken dat hij uit het spoor komt. Gelukkig klimt de jongen op dat moment de perronrand weer op en triomfantelijk houdt hij de sleutelbos omhoog.
Gelukkig was de sprinter nog ver genoeg weg. Toch attendeer ik de jongen er droogjes op dat dit misschien niet de meest handige actie was.
De jongen verontschuldigt zich en ik gooi de cabinedeur weer dicht. Mijn sein is veilig en ik hoor het fluitje van mijn conducteur ten teken dat de deuren gaan sluiten.
Dit liep goed af, maar met aangeschoten jongeren weet je het nooit. Dat is net zoiets als onder de overgangsbomen doorgaan als de rode lichten nog niet gedoofd zijn. Je denkt misschien dat de trein al voorbij is, maar van de andere kant kan er altijd nog eentje komen.

Later op de avond sta ik in Eindhoven op mijn intercity naar Venlo te wachten als er een man naar mij toe komt. Met een schaafwond op zijn hoofd en dubbele tong spreekt hij me aan en even vraag ik me af of ik de ehbo-koffer moet gaan halen. Maar dan vraagt hij van welk spoor de trein naar Tilburg vertrekt. Even bekijk ik de man goed. Het lijkt allemaal mee te vallen met het bloed maar toch vraag ik of alles wel in orde is. De man knikt en herhaalt zijn vraag: de trein naar Tilburg. Nog voor ik goed en wel ben uitgesproken hobbelt hij de richting op die ik hem wijs. Een conducteur die net komt aanlopen haalt zijn schouders naar mij op.

De intercity rolt binnen en ik sta ter hoogte van de cabine te wachten tot ik de afstappende machinist kan overnemen. Een aantal aangeschoten mannen stapt uit en eentje roept naar mij:
‘Ey Tante, alles goed?’
Grinnikend knik ik hem toe.
Twee andere jongens lopen achter mij langs terwijl ze nogal suggestieve geluiden maken. Dat vind ik toch minder prettig, dus ik ben blij als ik mijn plekje in de cabine kan innemen en de deur kan sluiten.

Uitgaansavonden kunnen altijd twee kanten op gaan. Of je hebt een gezellige avond met allemaal goedgemutste reizigers die er niet bij stil staan dat wij als machinist kunnen meeluisteren als ze luidkeels achter onze deur discussies voeren over welke frikandellen het lekkerst zijn (waargebeurd), of het gaat juist de andere kant op en voor je het weet loopt de kots via de kier onder de deur je cabine in… Ik was heel blij dat ik die trein alleen af hoefde te rangeren, want de geur was niet te doen. Binnenkort is het carnaval, ik ben benieuwd wat dat met zich mee gaat brengen.
Hopelijk blijft iedereen zich bewust van spoorwegveiligheid en hoef ik geen bezopen mensen uit het spoor te vissen die weer naar sleutels (of simkaarten… ook gebeurd) aan het graven zijn.