Spoorwerkers zwaaien niet

Soms heb je van die dagen, dat je naderhand je collega’s aankijkt, je hoofd schudt en verzucht: ‘wat een puinhoop’.

Vandaag was een milde variant van zo’n dag.
Het begint met mijn eerste ritje; de eerste trein van Venlo naar Eindhoven. Vroeg in de ochtend, mist laag boven de grond en de eerste trein van de dag zijn… dat is vragen om gladheid. Zo ook vandaag, voor station Horst-Sevenum is het pittig glad. Normaal niks bijzonders, de eerste paar treinen hebben daar nou eenmaal last van. Maar vandaag is erger dan normaal. Toch de treindienstleider maar waarschuwen, dan kan hij maatregelen treffen. Later kreeg ik terugkoppeling van een collega dat het inderdaad bijzonder glad was en dat de Treindienstleider op het station de overweg eerder had gesloten om gevaarlijke situaties te voorkomen. Dat is fijn om te horen.

Mijn tweede rit is een slagje (retour rit), Eindhoven – Oss – Deurne en terug naar Eindhoven.
Net aangekomen in Oss komt er een alarmoproep binnen. De treindienstleider waarschuwt voor een overweg in storing. Gelukkig pas verderop, bij vertrek zou ik daar geen hinder van ondervinden. Waar ik wel hinder van ondervind is dat mijn sein niet veilig komt. Ik mag nog niet vertrekken. Een telefoontje aan de treindienstleider geeft gelukkig meer informatie. Er staat een defecte trein voor mij. Vandaar ook dat de intercity aan het perron naast mij nog staat te wachten. Na het op de hoogte stellen van mijn conducteurs en de reizigers is het afwachten geblazen.
Gelukkig duurt het niet lang voor de treindienstleider weer belt om me op de hoogte te stellen van het feit dat ik zo mag vertrekken én dat de overweg weer werkt naar behoren. Top!

Na drie uur ‘stopperen’ op hetzelfde sprintertje, heb ik even pauze.
Gewapend met een verse kop koffie begeef ik mij na het gebruikelijke gekeuvel met de collega’s in Eindhoven weer naar mijn volgende trein. Heerlen staat weer eens op de planning. Ik rijd graag in Limburg dus ik vind dit absoluut geen straf.
Zonder bijzonderheden weten we Heerlen weer te vinden, hier mag ik gelijk weer met dezelfde trein terug naar Eindhoven.

In Roermond begint de conducteur netjes met zijn omroep om halverwege een zin stil te vallen. Hij heeft net te horen gekregen dat deze trein niet verder zal rijden dan Weert in verband met een defecte trein op het spoor voor ons, deelt hij ons mee.
Een diepe zucht. In Eindhoven wacht mijn treintje naar Venlo en dan heb ik weekend. Zul je altijd zien, mopper ik tegen mezelf.
Gelukkig heeft de bijsturing al een oplossing paraat en mag ik met de enige intercity die wél richting Eindhoven door kan mee vanuit Weert. Hierdoor kan ik in Eindhoven gewoon mijn eigen trein naar huis rijden.

En zo geschiedde. Onderweg kreeg de machinist nog te maken met een overweg in storing, dit keer wél. Dat had te maken met een gestrande goederentrein die er dwars overheen stond.

Iets vertraagd kwam ik daardoor aan in Eindhoven. Oei. Mijn overstap was al kort, maar is nu natuurlijk nog wat korter. Terwijl ik mij haast blijf ik met mijn portofoon ergens aan hangen en het ding schiet los van mijn broekriem en stuitert dwars het perron over… zo over het randje… tussen een trein en het perron.
Lang verhaal kort, door een hulpvaardige conducteur wordt een collega met een grijpertje ingeschakeld en met in acht neming van de veiligheid is de porto zo weer opgevist.

Nog voor ik kan vertrekken in Eindhoven, neemt de treindienstleider (jaja alweer), contact met mij op. Tussen Eindhoven en Helmond ligt het spoor er slecht bij dus krijg ik een aanwijzing om daar met aangepaste snelheid te rijden.
Prima, doen we.

Ik ben net Eindhoven uit als het bekende riedeltje van de alarmoproep weer door de cabine heen schalt. Er is een spoorloper gesignaleerd in Eindhoven. Gelukkig ben ik daar net weg.

Het is inmiddels echt al een lang verhaal en we zijn bijnaaaa bij het einde.
Net voor Deurne staan twee meiden, ik schat ze eind twintig, met oranje hesjes en een bouwhelm op enthousiast naar mij te zwaaien binnen de hekken van het spoor. Grote glimlach op het gezicht. Ik kan geen bedrijfslogo’s onderscheiden op de kleding en hun gezwaai valt nogal uit de toon op die plek. Toch maar even de treindienstleider bellen. Als ik hem vertel dat de dames nogal vrolijk stonden te zwaaien en dat ik dat opvallend vond, zucht hij instemmend dat dat inderdaad niet helemaal volgens de norm is. De trein na mij zal de situatie mogen bekijken.
Spoorwerkers zwaaien niet. Dus of de dames horen daar niet, of ze hebben een stukje uitleg gemist in hun instructie.

Bij aankomst in Venlo ben ik blij dat ik mijn cabine mag verlaten, genietend blijf ik nog even op het perron in de zon staan. Het was een rommelig dagje, ook de collega’s die ik onderweg heb gesproken bevestigen dat. Maar soms heb je van die dagen. En ook die gaan voorbij. En nu: weekend.

 

Advertentie