Soms

Soms heb je van die dagen. Soms heb je zelfs van die weken. Weken waarin alles je tegen lijkt te zitten. Weken waarin de wereld even op zijn kop staat. En je hebt weken waarin dat allebei gebeurd.
Zo was vorige week. Het hield maar niet op.
In die weken is het soms lastig om positief te blijven. En hoewel ik mij jaren getraind heb op het positief blijven bij tegenslagen en de dag doorkomen met een glimlach op mijn gezicht, wilde me dat vorige week niet lukken. De hele week voelde ik me ‘gloomy’, een beetje zoals het weer vandaag. Er waren een aantal tegenslagen op persoonlijk vlak en dan waren er nog de gebeurtenissen in Parijs. Al met al het recept voor een zware week.

Hier zal ik niet teveel uitweiden over de gebeurtenissen in Frankrijk. Het is erg wat er gebeurd is, verschrikkelijk zelfs. Maar die woorden dekken de lading niet. Nee, ik heb er gewoon geen woorden voor. Maar anderen hebben die woorden wel en hebben er uitgebreid over geschreven. Meeleven met de nabestaanden en de getraumatiseerden en hopen dat het nooit, nooit, nooit meer gebeurd is wat ik doe. En ondertussen twitter ik mee, dat moet ik toegeven. De hashtags #JeSuisCharlie en #JeSuisAhmed zijn ook uit mijn handen op het web verschenen.

De eerste dag na de gebeurtenissen had ik afgesproken met mede schrijvers om samen aan ons Nano-verhaal te werken. Het was een onwerkelijk gevoel. Cartoonisten en schrijvers hebben veel gemeen, alleen kunnen wij niet tekenen… ik voelde me plots kwetsbaar, ook schrijvers kunnen een doelwit zijn.

Toch schrijf ik door. Net zoals ik deze week weer een stukje van mijn positiviteit terug gevonden heb en ik het ‘gloomy’ gevoel weer achter me laat. Dat wil niet zeggen dat ik zal vergeten wat er vorige week is gebeurd en van tijd tot tijd zal ik het er weer moeilijk mee hebben. De tegenslagen op persoonlijk vlak zal ik na verloop van tijd misschien wel weer vergeten. Maar de tegenslagen die de wereld te verduren heeft gehad in Parijs zal ik en mogen we nooit vergeten.

Advertentie