Verdeeld – Fragment

Als ik van mijn verbazing bekomen ben, meng ik mij opnieuw in de strijd, maar ik kan het niet meer opbrengen om zelf te schieten ik ben veel te veel energie kwijt in het ontwijken van vijanden en hun pijlen. Een groot deel van de tijd breng ik dan ook schuilend achter de dikke, stevige stam van een boom door. Beschutting zoekend in het lage struikgewas wat er omheen groeit. Vermoeidheid nestelt zich in mijn spieren en ik kan mijn armen nauwelijks meer optillen. Gehurkt zit ik tussen de lage struikjes en leun met mijn rug tegen de boom. Mijn boog hangt op mijn rug, mijn zwaard ligt naast mijn benen op de grond, zodat ik mijn verzuurde armen een moment rust kan geven.
Het suizende geluid van de pijlen tussen de bomen, de klappen als ze een boom raken, het gekletter van metaal op metaal en het gegil van de stervende smelten ineen tot een grimmig koor. De geur van bloed dringt tot diep in mijn neus en wederom moet ik alle zeilen bij zetten om niet over te geven. Ook de grond onder mijn voeten is rood gekleurd en als ik mijn schoen een beetje beweegt, maakt dat een zuigend geluid. Ik walg van de oorlog.

Advertentie